(Текст предоставил: Евгений Барышников)

Барышников Евгений

Паморская легенда.

                  Евгений Барышников.

Зьдзіўлены ветразь шалее на мачце пахіленай
Пасрод нерухомасьці вод. 
Чайкі, адчаем зьнясіленыя, 
Б'юцца грудзямі аб лёд. 

Крочыць цяжка. Павекі ўздыму заінелыя.
Адчуваю сьвятло — значыць покуль жывы?
Прызвычайваю вочы да белага,
Ды з-пад броваў, з марозу сівых,
Пазіраю ўсьлед бруйнае замеці,
Што сягае за небакрай...
Божухна, дай быць пры памяці, 
Адшукаць шлях да берагу дай!

Хмары лунаюць апончамі шэрымі вершнікаў,
Тых, што спрадвеку штурмуюць вятрыскам-лязом
Мур берагоў, дзе чакаюць драпежнікаў
Дзіды паморскіх лясоў.

Там, за лясамі, дзе вежы імхамі аблеплены, 
Вы мне казалі: "Вясны дачакаймася, пан!" 
Аж я, пыхаю ўласнай асьлеплены, 
На поўнач 
Рушыў быў свой караван.

Толькі ўсе коґі, спужаўшыся, хутка вярнуліся,
Узняўшы мяцеж. Няхай Бог ім судьдзя.
А ўжо на золку ў сківіцах льдоў задыхнуліся
Мары мае і ладдзья.

Вые завея дзеўкай разбэшчанай. 
Футра халоднае цяжкае долу хіне.
Воі мае, каго Зюзя ўзяў першымі,
Клічуць зь нябёсаў мяне.

А пада мною, ў глыбінях, пад коўдрай лядоваю,
Людзі марскія чакаюць сканчэньня часоў...
Ў белай бязьмежнасьці стома адольвае
Сына паморскіх лясоў.

Кратаю вуснамі сьнег... Ўвесну станем тапельцамі...
Раптам князёўны марской... твар пад ільдом прамільгне...
Ў сэрцы згасае цяпельца. Мы —
Здабыча чаек, ахвяра зіме.

***************
Ветразь рызьзём застанецца на мачце пахіленай.
Хмараў сукно захіне белых птушак палёт.
А сярод мора, скаванага цішай магільнаю,
Высіцца вусьцішны стод.

І адлятаючы ў вырай бурштынавы, 
Ўсе мы ўбачым чароўныя сны...
Бог не даруе, даруйце ж мне Вы, панове,
Што я не дачакаўся вясны!..

2007