(Текст предоставил: Евгений Барышников)

Барышников Евгений

Апошняя ноч лістапада (Последняя ночь ноября).

                  Евгений Барышников.

Калі ў апошнюю ноч лістапада асыпецца дрэва сусьвету
І з шоргатам ціхім адно за адным вымярэньняў лісьцё ападзе,
Калі кульмінацыяй кананады з арбітаў сарвуцца планеты
І Сонца ня зможа сваіх скакуноў больш трымаць у адвечнай нудзе,
Ты памятай, ты не адна. Між смугі і насупар адчаю
Я побач. Я тут.
Я чакаю.

Калі ў апошнюю ноч лістапада абрынуцца горы й надзеі,
Зямля здрыганецца ў канвульсіях страшных і сурмы шалёна ўзравуць,
Калі пад пякельнае праўды градам палацьмуць усе любадзеі,
А попел падманнай нябеснаю маннай абросіць сухую траву —
Ты ведай, я непадалёк. І служба ў мяне такая.
Я побач. Я тут.
Я чакаю.

Калі ў апошнюю ноч лістапада пергаменам скурчыцца неба
І сілы пакінуць на пір крумкачам тваю змучаную турму —
Я вырву цябе асьцярожна бы гліну з упартае глебы
І плаўнымі ўзмахамі тысячы крылаў над рэшткамі сьвету ўздыму
Туды, скуль бягуць малако і мёд,
Дзе знойдзеш сваё суцішэньне;
Туды дзе вярышняў іскрыцца лёд,
Паміж нятленьнем і тленьнем,
Туды, дзе няма ні дабра, ні зла,
Ні сумневаў, ні горкіх пакут...
Ня бойся. Я побач. Я тут.

Калі ж у апошнюю ноч лістапада нічога ня здарыцца зноўку,
І ранішні лёгкі мароз пасярэбрыць апалага лісьця медзь,
Калі па зіме заквітнеюць прысады, вясны апрануўшы абноўкі,
І дрэва сусьвету ў цябе пад вакном лістотай працягне шумець
Ты ўсё ж такі не забывай:
не бясконцая радасьць людзкая.
Я побач. Я тут.
Я чакаю.

Менск, 10.2009 – 5.10.2013