(Текст предоставил: Евгений Барышников)

Барышников Евгений

Посмотреть (исп. автор)

Мая Шчара (Моя Щара).

                  Евгений Барышников.

Цішыня запавольвае дых, супакойвае жылы,
Што нястомна пульсуюць гаючаю стрыманай сілай.
Але толькі расступяцца воўнай кудлатай туманы,
Як відаць бег часоў, што пад белай аўчынай схаваны.
І нясе скрозь дрымоту палёў, праз гаі й гушчары
Цёмна-рудыя воды свае 
Мая Щара. 
Ты — адна са шматлікіх артэрыяў гэтай зямліцы.
У ціхай, быццам бы, плыні бруяцца віроў таямніцы.
Ды ўючыся вужакай паміж старавечных курганаў,
Што ты хочаш знайсьці ці якія хаваеш заганы?
Я хачу зразумець, разгадаць твае ведзьміны чары.
Ведаць ямы і броды твае, 
Мая Шчара. 
Ты калісьці гайдала на ўлоньні плыты й віціны
Толькі лодкі спрахнелі на мелях між затхлае ціны,
І я ведаў цябе ўжо такой, ды люблю з тае хвілі
Як малых шчупакоў мы ў старыцы рукамі лавілі. 
Для кагосьці ты - проста на мапе блакітная рыска...
І няхай ты ня ўбачыш ніколі абсягаў балтыйскіх, 
Бо раней Нёман воды твае ператворыць у хмары,
Я пяю аб табе,
Мая Шчара!
Ты — маўклівая сьведка падзеяў сівое даўніны.
Люстры завадзяў бачылі ўсё: і гаротных і слынных;
Ад паходаў галіцкіх князёў да імпэрскай навалы;
Як зь зямлі, багны, рэк і лясоў тут Літва паўставала.
Віраваньне параз, перамог, баляў, войнаў, пажараў —
Шмат унесла барвовай вады
Мая Шчара.
На тваіх берагох сёньня гнёзды вароніных зграяў...
Мне здаецца, ты — быццам гісторыя гэтага краю:
Колькі глею чужынцы нанесьлі ў цярплівыя хвалі,
Як выпроствалі рэчышча, абалону ссушалі...
Але ўвесну ізноў, крыгаломам збудзіўшы абшары,
Разальецца наўсьцяж паплавоў 
Мая Шчара.
Хай давеку жыве і пульсуе між родных абшараў,
Абмываючы сэрцы сыноў,
Мая Шчара!
Хай нас жывяць крынічнай вадой запаветныя мары,
Ёсьць у кожнага з нас свой выток,
Свая Шчара!!!
2007