(Текст предоставил: Анатолий Папейко)

Папейко Анатолий

Перагорнута старонка...

                  Анатолий Папейко

Перагорнута старонка
Назаўжды былога дня.
О мой Бог, як ты цяпер далёка!–
Больш не будзем разам ты і я.
Са слязьмі балюча сэрца б’ецца, 
Нібы хоча грудзі разарваць, 
Птушкаю падняцца ў паднябессе, 
Крылы скласці і – уніз упасць.

У вачах бліскуча хвалі ззяюць, 
Зазірнеш – і не убачыш дна, 
Промні ў валасах тваіх сплятаюць
Свой вянок са свету і цяпла.
Не, не пастарэеш ты ніколі, 
Застанешся назаўжды такой:
Зоркай ў адзінокай маёй долі, 
Свежай кветкай, песняй і слязой.

Не запытвай жа у крыўды горкай, 
Як такое здарыцца магло, 
Што каханне, светлае, як зорка, 
Цяжкай хмарай ў душу залягло.
Проста мы блукалі у тумане, 
Нам разгледзець цяжка была нас, 
Ды не разумелі мы, што стане
Развітальным наш вясельны вальс...

(1993)